Dotykała. Mówiła, że przełożona na to nie pozwala, ale ona nauczy mnie prawdziwej miłości". "Siostra zakonna po każdym gwałcie odmawiała godzinki, a potem szła do komunii" (zdj Zapamiętaj mnie Nie zalecane na współdzielonych komputerach. Nigdy nie bede miala faceta a jesli tak to tylko po to,zeby go wykorzystac a potem szybko porzucic. Nie piszcie,, że jestem głupia to jest bardzo ważna dla mnie sprawa! I nie, nie muszę iśc do psychiatry Poprostu moje życie nie ma sensu i nudzi mi się chce zobaczyc jak to jest xD Moje koleżanki miały złamane kosci już tyle razy a ja jeszcze nie! Mój kolega miał ręke i powiedział że go to nic nie boli. Uczen prawie nic nie umial. Chyba nie umial liczyc a jego mama nie umiala czytac. Pamietam ze jego matka c Prosze o tytul filmu! film o uczniu ktory prawie nic nie umial a odniosl sukces. Siemka 2023-11-16 - Odkryj należącą do użytkownika Julia tablicę „pokoj ktorego nigdy nie bede miala” na Pintereście. Zobacz więcej pomysłów na temat dekorowanie pokoju, wymarzone pokoje, wystrój sypialni. Najwyraźniej szef Julii nie będzie zważał na to, czy Julia pójdzie siedzieć, czy trafi do psychiatryka, a może po prostu zechce wrócić jak gdyby nigdy nic do pracy. On za nią podejmie TvBQYL. Więcej wierszy na temat: Święta « poprzedni następny » Dzis przeszlam frankfurcka ulica z rana, cos mialam kupic...Poczta do nadania ludzka krzatanina i pospiech nerwowy kazdy chce do swiat byc z wszystkim gotowy. Na frankfurckim Zeilu babilonska wieza, zbyt glosne rozmowy, kazdy gdzies tam zmierza, na Placu Roemera choinka do nieba, scena rozswietlona, ktos koledy spiewa. Skulona tez postac z balalajka w rekach, chustka omotana malutka dziewczynka, czarno-bialy piesek...przyjaciel jedyny, spoglada na przepych oczami smutnymi. Scisnelo gleboko okolice serca, tam przepych, a tutaj taka poniewierka, wcisnelam banknocik w zziebniete rece dziekuje...jeknela w swej wlasnej udrece. Pies machnal ogonem, ona z usmiechem, a we mnie zal jeknal odbitym echem. Pudelko piernikow w mej torbie mialam, wiec te drobnostke obu dac chcialam. Bombki nowiutkie, blyszczace i sliczne sercem dac chcialam tej biednej dziewczynce, lecz peklo cos we mnie, gdy to uslyszalam "ja nie chce, bo nigdy choinki nie mialam" Smutna odeszlam, wyraznie slyszalam dzwiek balalajki, dziewczynka spiewala ...bo uboga byla, rabek z glowy zdjela, ktorym dziecie owinawszy siankiem je okryla... Dodano: 2006-12-19 00:25:55 Ten wiersz przeczytano 473 razy Oddanych głosów: 36 Aby zagłosować zaloguj się w serwisie « poprzedni następny » Dodaj swój wiersz Wiersze znanych Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński Juliusz Słowacki Wisława Szymborska Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński Halina Poświatowska Jan Lechoń Tadeusz Borowski Jan Brzechwa Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer więcej » Autorzy na topie kazap Ola Bella Jagódka anna AMOR1988 marcepani więcej » "To wygląda na Klątwę Dublera" - napisała na Twitterze rzeczniczka SLD posłanka Lewicy Anna Maria Żukowska, reagując w ten sposób na informację o śmierci sędziego Trybunału Konstytucyjnego Grzegorza Jędrejka. Sędzia Grzegorz Jędrejek, wybrany do TK przez Sejm w lutym 2017 r., zmarł w niedzielę przed południem. Wpis Żukowskiej wywołał falę komentarzy na Twitterze. Internauci zarzucali posłance Lewicy brak kultury. Eurodeputowany PiS Patryk Jaki ocenił, że rzeczniczka SLD powinna złożyć mandat. "Szkoda kolejnych słów, aby taką podłość komentować" - dodał. Poseł PiS Jacek Ozdoba zapowiedział złożenie wniosku do komisji etyki. O sprawę pytany w Polsat News był lider SLD Włodzimierz Czarzasty. Polityk rozpoczął od przekazania kondolencji rodzinie zmarłego. - Jeżeli chodzi o komentarz, każdy ma swoją wrażliwość. Jestem pewien tego, że pani Żukowska nie miała nic złego na myśli w kontekście rodziny czy osoby. Różne są skojarzenia i komentarze - oświadczył. Odnosząc się do postulatu, by Anna Maria Żukowska zrezygnowała z zasiadania w Sejmie, Czarzasty dodał, że pamięta wypowiedzi Patryka Jakiego, po których ten "powinien tysiąc razy już oddać mandat jako wicemarszałek i jako poseł". Szef Sojuszu doradził europosłowi PiS, by ten się "tak strasznie nie unosił". Włodzimierz Czarzasty ocenił też, że Andrzej Duda jest najgorszym prezydentem. Zarzucił głowie państwa napuszczanie jednej grupy społecznej na drugą oraz łamanie konstytucji. W ocenie posła Lewicy, Duda powinien zostać postawiony przed Trybunałem Stanu. Do kanonizacji założycielki zakonu przygotowywały się po cichu od niemal roku. Czytały jej pisma, ciekawsze fragmenty przesyłały do innych placówek, wzywały jej wstawiennictwa. Dzisiaj wraz z wiernymi diecezji chcą uczcić nową świętą Kościoła. Z Gdańskiem brygidki związane są od kilku stuleci. Kiedy w 1374 r. na terenie parafii św. Katarzyny zatrzymał się kondukt wiozący ciało św. Brygidy z Rzymu, gdzie zmarła, do rodzinnej Vadsteny, na Wybrzeżu rozpoczął się ogromny kult świętej. Zaledwie 22 lata później tuż obok kościoła św. Katarzyny oficjalnie erygowano brygidiański klasztor Świętego Zbawiciela. Siostry do nowej fundacji przybyły aż z Estonii. – To był zakon klauzurowy, zamknięty. Mógł się utrzymać dzięki ogromnym dobrom ciągnącym się aż po Elbląg – opowiada s. Karin, przełożona gdańskich brygidek. Kres obecności założonego przez św. Brygidę zakonu na ziemiach gdańskich spowodowany był wymierzoną w dzieła katolickie polityką Prusaków. Już na początku XIX w. rząd pruski przystąpił do likwidacji polskiego życia klasztornego. Po śmierci Anny Kucharzewskiej, ostatniej przeoryszy klasztoru, nie wybrano jej następczyni. Zakonnicom odebrano także prawa do korzystania z posiadłości ziemskich. Ostatecznie 1 stycznia 1835 r. ogłoszono kasatę klasztoru, a jego dobra przekazano na rzecz państwa pruskiego. Dwie gałęzie jednego drzewa Rok 1888. Europa, która w XIX w. doświadczyła wielu wojen i powstań, nie jest idealnym miejscem do życia. Ubóstwo sprawia, że ludzie coraz częściej spoglądają w stronę rozwijającej się, demokratycznej Ameryki. Liczne statki wiozą więc do nowej ziemi obiecanej licznych, spragnionych dobrobytu Europejczyków. Wiedziona pragnieniem pomocy rodzinie, za ocean udaje się także 18-letnia Elżbieta Hesselblad. Młoda, odważna Szwedka, która jest piątym z trzynaściorga rodzeństwa, czuje wielką odpowiedzialność za swoją rodzinę. Osiada w Nowym Jorku, gdzie w szpitalu na Manhattanie podejmuje pracę pielęgniarki. Jest luteranką, ale ciągle poszukuje właściwej drogi spotkania z Bogiem. Dzięki refleksji intelektualnej i modlitwie, tę z czasem odkrywa w Kościele katolickim. – Była człowiekiem wielkiej wiary. Kiedy odkryła, że ma być katoliczką, przyszła do jezuity o. Hagena i powiedziała: „Chcę być w Kościele katolickim. Nawet gdyby się mnie wyparł papież, ja nie wyprę się Kościoła”. To była twarda kobieta – mówi z charakterystycznym śląskim akcentem s. Laura. Po swoim chrzcie w 1904 r. Elżbieta udaje się do Rzymu. Tam, za specjalnym pozwoleniem papieża Piusa X, przywdziewa habit. Dane jest jej także zamieszkać w miejscu szczególnie bliskim jej sercu – domu św. Brygidy, zajmowanym w tym czasie przez zakon karmelitanek. – Kiedy wchodziła do tego domu, nie była jeszcze zakonnicą. Usłyszała wewnętrzny głos Jezusa: „Chcę, żebyś mi tu służyła” – opowiada s. Karin. 7 lat później Elżbieta zakłada nową gałąź zakonu brygidek. – Przejmuje całą duchowość św. Brygidy. Dodaje jednak do tego otwartość na sprawy dialogu z innymi wyznaniami. To miał być most łączący dwie ukochane przez nią rzeczywistości: stolicę Kościoła – Rzym oraz protestancką Szwecję, jej ojczyznę – wyjaśnia s. Karin. Niełatwe początki Siostry podkreślają, że Elżbieta mężnie pokonywała wszystkie przeciwności. Dialog z innymi wyznaniami chrześcijańskimi praktycznie wówczas jeszcze nie funkcjonował. A gdy przyjeżdżała do swojej ojczyzny, narażała się na niezliczone szykany. – W latach 30. XX w. siostry w Szwecji musiały się ukrywać. Dzięki św. Elżbiecie sytuacja ta jednak zaczęła się powoli zmieniać. W końcu doprowadziła ona do tego, że po wielu wiekach w luterańskim kościele w Vadstenie, gdzie spoczywa św. Brygida, udało się odprawić pierwszą katolicką Mszę św. – mówi s. Karin. Czas II wojny światowej był dla błogosławionej jeszcze trudniejszy. W piwnicy swojego domu ukrywała mieszkającą w Rzymie od pokoleń żydowską rodzinę oraz... Estończyka, dezertera z Wehrmachtu. Młody żołnierz, patrząc na przykład życia sióstr, przeżył osobiste nawrócenie. Został kapłanem, a dzisiaj posługuje siostrom brygidkom w ich klasztorze w Tallinie. Dostosować się do potrzeb Elżbieta zmarła w 1957 roku, w opinii świętości. Dzisiaj jej duchowe córki pracują na niemal wszystkich kontynentach. Mimo ogólnoświatowej tendencji nie narzekają także na brak powołań. Wśród zakonnic są trzy parafianki gdańskiego kościoła św. Brygidy i jedna nowicjuszka z parafii katedralnej. – Od 80 lat prowadzimy misje w Indiach, mamy domy w całej Skandynawii, udało się nam otworzyć nawet placówki na komunistycznej Kubie. Co ciekawe, stamtąd także mamy powołania – mówi s. Karin. Siostry rodzaj swojej posługi dostosowują do potrzeb lokalnej społeczności. W krajach misyjnych, gdzie jest to konieczne, katechizują. W innych oddają się wyłącznie modlitwie oraz służbie dialogowi międzyreligijnemu. Prowadzą – podobnie jak w Gdańsku – domy oferujące miejsca noclegowe oraz ośrodki opieki. – Święta matka Elżbieta wprowadziła zasadę, że klauzurę mamy mieć w sercu, ale musimy wychodzić z Bogiem do ludzi. Jej największym pragnieniem było ofiarowanie się na wyłączną służbę Bogu. Śpiewamy więc cały brewiarz. Modlitwę na chwałę Boga łączymy z posługiwaniem, którego wymagają okoliczności – mówi s. Karin. Zarówno postać św. Brygidy, jak i bł. Elżbiety Hesselblad sprawiają, że zakon dobrze odbierany jest w krajach skandynawskich. – Postrzegają nas jako część swojego dziedzictwa. W Szwecji stworzono nawet fundację, związek luteranów żyjących w duchowości św. Brygidy – podkreśla przełożona. Dołączył: 2008-08-17 Miasto: Piekło Liczba postów: 2631 19 lutego 2013, 19:01 Mianowicie,czy sa tu kobiety ktore sdzily,ze nikt sie nigdy nimi nie zainteresuje,nie pokocha?A jednak los postawil ktoregos razu tego jedynego...?Mam 20 lat,jestem zaburzona psychicznie,lecze sie....ale nadal mam watpliwosci,ze nigdy sie nie zakocham ani nikt mnie nie pokocha,nie sie zdesperowana, mam znajmych,ewentualnie z 2-3 osoby,z ktorymi rzadko sie widuje z roznych prostu biorac pod uwage swoja psychike i niezrownowazenie boje sie samotnosci,braku doswiadczen w tym temacie...Boje sie facetow,siebie i zwiazku? Zaburzenia dotychczasowej samotniczej egzystencji Dołączył: 2008-08-17 Miasto: Piekło Liczba postów: 2631 19 lutego 2013, 19:40 no tez tak sadze,ze desperacje sie wyczuwa lovepink33 19 lutego 2013, 19:44 "Miłość nie szuka, miłość znajduje". Idealne motto dla samotnych (w tym dla mnie). Ktoś się pojawi w Twoim życiu, ale zupełnie nieoczekiwanie. Musisz być cierpliwa :) suenos 19 lutego 2013, 20:11 Dziewczyno, spokojnie, na każdego przychodzi pora. Mam 21 lat i uwierz, że jeszcze do wakacji nie myślałam, że będę w stanie kogoś pokochać i dać siebie kochać. Jestem DDA, więc wiem, co to znaczy blokada psychiczna. Ale w sierpniu pojawił się w moim zyciu facet, który nie wierzył, że można nie wierzyć w miłość. I walczył do upadłego. Pokochałam i jestem szczęśliwa. I wiem, że jest za wcześnie, by mówić o wielkiej miłości. Po prostu daj sobie czas :) I korzystaj z życia mimo wszystko. Dołączył: 2011-03-17 Miasto: Katowice Liczba postów: 4699 19 lutego 2013, 20:15 20 lat nie masz chłopaka i rozpaczasz? wybacz ale trochę to śmieszne jesteś młoooodziutka i nie przekreślaj sie dobrze ze chodzisz na terapię ps a ja mam 27! nie miałam nie mam i co ja mam powiedzieć ?? elewinkaa 19 lutego 2013, 21:24 20 lat nie masz chłopaka i rozpaczasz? wybacz ale trochę to śmieszne jesteś młoooodziutka i nie przekreślaj sie dobrze ze chodzisz na terapię ps a ja mam 27! nie miałam nie mam i co ja mam powiedzieć ??nooo albo ja , ło tam kazda potwora znajdzie ..... julka777 20 lutego 2013, 00:08 W chwili obecnej również wolałabym nie kochać i być wolna od tego wszystkiego... Knowles. 20 lutego 2013, 18:35 Przez większość czasu miałam takie odczucie głównie przez kompleksy i bardzo niską samoocenę. Poznałam wspaniałego człowieka i jestem z nim już prawie 9msc. Nigdy nie pomyślałabym, że ktoś taki mógłby zwrócić na mnie uwagę. Na każdego przyjdzie odpowiednia pora Dołączył: 2011-06-24 Miasto: Warszawa Liczba postów: 2848 21 lutego 2013, 12:59 Sabanis napisał(a):Też myślałam, że nigdy nikogo nie poznam i już byłam zmęczona robieniem sobie nadziei. Odpuściłam i pach! Dwa dni później poznałam świetnego faceta :) niedawno minęło 5 miesięcy jak jesteśmy razem. bo to tak własnie jest...jak juz człowiek jest szczęśliwy sam ze sobą, to odwraca się i go miłość wali po oczach... :) Atoss 21 lutego 2013, 14:42 Ja - właśnie po moich 20 urodzinach stwierdziłam, że nie mam szans na miłość, że muszę się pogodzić z samotnością. Zrezygnowałam, odpuściłam całkowicie. Bolały mnie tematy o rodzinie, dzieciach, ślubach. Dostałam pierścionek zaręczynowy dzień przed swoimi 23. urodzinami :) Dodam, że mam zaburzenia odżywiania oraz jestem gruba. Dołączył: 2013-02-21 Miasto: Lublin Liczba postów: 739 22 lutego 2013, 13:13 Masz dopiero 20 lat. To nie prawda, że wszystkie mamy po 20 chłopaków do dwudziestki. Ja w LO nie miałam nikogo, na studiach też sama. Już sobie myślałam, że nigdy się nie zakocham - nawet mi przychodziło do głowy, że kochać nie umiem... Czasami miłość przychodzi, jak masz lat 20 czasami jak 30. Męża poznałam 3 lata temu :) Da się, tylko nic na siłę. Nie po to, żeby nie być samą. Ucz się kochać siebie, bo na pewno jesteś warta tej miłości. A facet odpowiedni kiedyś się znajdzie :) Ostatniego sms-a napisałem w nagłym przypływie wzburzenia, wręcz wściekłości. Zabolało mnie i rozjuszyło, że ona jednym zdaniem potrafiła zburzyć to, co z takim trudem od kilku dni starałem się poukładać w całość. Liczyłem, że tak ostrym słowem wywołam jakąś reakcję ze strony „B”, wstrząsnę nią, obudzę. Wydawało mi się bowiem, że trwa w swoistym letargu, nieczuła na sygnały z mojej strony, powtarzając jedynie cały czas, niczym mantrę: „już nie będzie tak jak dawniej”… [more] Naprawdę liczyłem na to, że mi odpisze, albo zadzwoni, zrobi cokolwiek… ale nie zrobiła. W zaciętości postanowiłem, że skoro tak, to ja na pewno nie odezwę się pierwszy. Czułem się oszukany, a oszustwu było na imię przyjaźń. Co to za przyjaźń, jeśli przyjaciele nie potrafią sobie zaufać? Ile jest warta, jeśli wyklucza ona szczerość i otwartość? Czy przyjaciele stosują zawoalowane komunikaty, utrudniające ich jednoznaczną interpretację? Wreszcie jakiego rodzaju to przyjaźń, w której przyjaciele mogą się spotykać jedynie w miejscach publicznych i przy świadkach? To zdecydowanie zabolało mnie najmocniej. Poczułem się jak jakiś oprawca, domniemany gwałciciel i morderca w jednym. Człowiek niebezpieczny i niegodny zaufania, przed którym należy ukrywać się w tłumie potencjalnych świadków. „B” mówiła mi, że jestem jedną z najważniejszych osób w jej życiu, mężczyzną bliskim jej sercu i myślom, tymczasem ja poczułem się znajomym trzeciej, czy czwartej kategorii, którego ona boi się wpuścić do mieszkania! Następnego dnia naszły mnie pierwsze wątpliwości. Przeanalizowałem na chłodno naszą smsową wymianę zdań i już nie byłem tak pewny, jak poprzedniego wieczoru, że „B” myślała o seksie, broniąc się przed moją wizytą. Tylko nie bardzo mogłem znaleźć inny powód, dla którego mogła tak panicznie bać się spotkania ze mną. Miałem cichą nadzieję, że „B” się jednak odezwie, ale także świadomość, że im więcej czasu upływało, tym mniejsza była na to szansa. Doszedłem do wniosku, że najprawdopodobniej oboje czujemy się urażeni i oboje czekamy na ruch drugiej strony. We wtorek poczułem, że nie mogę już dłużej wytrzymać ciszy na łączach. Nie chciałem stracić „B” w tak durny i prostacki sposób. Czekałem w aucie na parkingu pod biurowcem, w którym pracuje. Wyszła, spojrzała w moją stronę, mógłbym przysiąc, że dojrzałem delikatny uśmiech. Kiedy jednak podeszła do samochodu, miała poważną, napiętą, wręcz kamienną twarz. Wsiadła i wbiła w moje oczy swój świdrujący wzrok. Wtedy niespodziewanie wyjąłem zza fotela bukiet róż. Kwiaty rozładowały nieco napięcie, „B” zaśmiała się, jej oblicze złagodniało. Przeprosiłem, za swoje słowa i za to, że sprawiłem jej wielką przykrość. Zostało mi wybaczone. Starałem się wyjaśnić możliwie jak najklarowniej przyczynę całej sytuacji, powód dla którego zareagowałem w tak impulsywny sposób. – zrozum „B”, nie tak wyobrażam sobie przyjaźń w ogóle, a tym bardziej naszą przyjaźń – podsumowałem kończąc swój wywód. – co konkretnie Tobie nie pasuje? – zapytała, głosem pełnym zrozumienia dla moich argumentów. – mówiłaś, że jestem drugą najważniejszą osobą w Twoim życiu, a boisz się ze mną spotkać? Nie mogę tego zrozumieć. Jak ja mam się czuć, kiedy stawiasz mnie w hierarchii niżej, niż koleżanki z podstawówki, które ostatnio po latach zaprosiłaś na spotkanie do domu, niżej nawet, niż sąsiada z bloku, z którym ucinałaś sobie pogawędki w kuchni – nie kryłem rozczarowania zaistniałą sytuacją. – to nie tak, że przestałeś być dla mnie ważny, nawet tak nie mów, po prostu boję się, że coś mogłoby się między nami wydarzyć, czuję, że nie byłabym w stanie się opanować, rozumiesz? Ja nie ręczę za swoje czyny! – jeśli o to chodzi, to możesz być zupełnie spokojna – głos mi lekko zadrżał, co nie umknęło uwadze B – nie musisz się obawiać, że cokolwiek się między nami wydarzy, bo już nigdy nie będziesz mnie miała – ostatnie zdanie nie chciało mi przejść przez usta. Zdawałem sobie sprawę z wagi moich słów, z których każde grzęzło w gardle broniąc się przed wypowiedzeniem. Wiedziałem, że od tej decyzji nie będzie już odwrotu, ale nie widziałem innej drogi, którą moglibyśmy pójść. – w tym momencie to postanowiłeś? – była zaskoczona, ale opanowana. – nie, dużo o tym myślałem i decyzję podjąłem wcześniej – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. – mam wątpliwości, czy powinieneś mi obiecywać coś takiego – położyła silny akcent na ostatni wyraz, jakby zdawała się nie dowierzać, że moja obietnica będzie miała pokrycie w czynach. – nie tylko powinienem, ale wręcz muszę i choć nie będzie łatwo, to bądź spokojna. Po prostu od tego momentu będzie tak, jakbyś miała przyjaciela-geja. Nie zainteresowanego Twoją fizycznością, do którego będziesz się mogła przytulić, wypłakać w rękaw, szukać pocieszenia, ciepła, wsparcia i zrozumienia, ale nigdy, przenigdy nic się między Wami nie wydarzy. Powiedziałem to z pełnym przekonaniem i naprawdę mocno wtedy wierzyłem, że nam się uda…

nigdy nic nie brala miala tytul